مدتی ست بعد از نمازخواندن هایم چند قدم عقب تر از جانمازم می نشینم كه خدا نماز را برنگرداند، بزند توی سرم!
از همان الله اكبرش هزار و یك جور فكر مختلف توی ذهنم می چرخد تا سلام آخر!
همه ی دل خوشیم هم آیه الكرسی ست ، خواندنش بعد از نماز، موجب قبولی نماز میشود. و این یعنی اوج بدبختی!
و بدبختی یعنی اینكه نتوانی حتی یك ركعت بدون هیچ شك و فكری غیر از فكر خدا، به كمرت بزنی!
با این دو دست سالم، هنوز نتوانسته ام یك قنوت این چنینی ...
- مولای یا مولای ! انت الحی و انا المیت و هل یرحم المیت الا الحی....
2- حاج حسین...! می دانم... می دانم.... اما ... دعایم کن ... که سخت دلتنگم و....! دعایم کن!
نظرات شما عزیزان:
برچسبها: